این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

این رسم خلقت می آیی و می روی بی پرسش
خدا بیامرزد پدر بزرگ  روحش شاد 
 
در کوی عشق شوکت شاهی نمی خرند
  اقرار   بندگی  کن و   اظهار    چاکری

خود شناسی

در دوره ای از خود شناسی ....خود را نفرت انگیز می یابی...
می بینی چیزی نیستی مگر لانه موش صحرایی که
کثافت های زیادی در خود پنهان کرده است
کثافت هایی که در آنجا می یابی.فطری و ذاتی است.
می فهمی که با همین بار به این دنیا قدم گذاشته ای و
 به همین دلیل . به طرز فهم نا شدنی یا شاید هم بسیار
فهم شدنی از این دنیا خواهی رفت.
                      این کثافت عمیق ترین چیزی است که می یابی
                                              فرانتس کافکا

جدایی

از ما خیلی چیزا رو گرفتن
از خاک مملکتمون گرفته تا منابع ملی و مغزای مملکتمون
ولی دیدن بازم کمه
یا نه بهتر بگم می خوان ازمون کولی بگیرن
آخرش بینمون جدایی انداختن
تو این خیابونا که راه می ری انگار یه جوری همه با هم دشمنن
انگار ماها رو ساختن برای انتقام گرفتن از هم دیگه به هر نحوی
از فحش دادن به هم دیگه از پز دادن به هم دیگه
از زیرآب زدن ها  ......
همه به اینها واقفند اما مثل اینکه راه حل شده شبیه هم شدن 
اگه ما این کارارو نکنیم از اونا عقب می افتیم 
نمی دونم کی یا چی 
فقط می دونم که ما رو از هم گرفتن

نگاه با چشم بی پرده ومعصوم به دروغی تبدیل شده است.
                                                            والتر بنیامین

دلتنگی نامه

گاهی اوقات آدم دلش می گیره می خواد بره داد بزه بگه
 آی مردم  مردم
کسی پیدا میشه دلتنگی من باهاش درمون پیدا کنه!!
توی اون لحظه چه آدمه پیدا بشه چه نشه ته ته دلت میدونی
کسی نیست
 ولی این دلتنگی امان آدمو می بره
معلوم نیست کی می آد کی می ره
تو اون لحظات تمام فکرت مشغول میشه به قول محمود دولت آبادی خیره میشی به نقطه ای


به نقطه ای که هیچ مرکز و کانونی نداشت و به نظر میرسید آن نقطه در

همه کائنات به سرگردانی باد است
دیگه زبونه دلتو هم نمی فهمی
مشکل همینه ....


گنگ نیستم

اما گنگ هستم. نه آن که هیچکس سخن تو را نفهمد می فهمد

اما زبان راز .زبان راز را جه کسی می فهمد؟

آخر راز که سخن ندارد .

در تمام مدت ذهن مشوش از خود می پرسد

 تو این جا چه می کنی؟ چگونه و چرا به این سوی دنیا پرت شده ای و

چه می جویی؟

می رود بی پرسش ومرا در آخرین لحظه تنها می گذارد میرود تا دوباره بازگردد و مرا ...

قدر سکوت



    پدر از سر درماندگی پا می انداخت روی پا و دست هایش را 

    بر روی زانو چلیپا می کرد و خیره می ماند .به نقطه ای که

   هیچ مرکز و کانونی نداشت و به نظر میرسید آن نقطه در همه
  
    کائنات به سرگردانی باد است.و در چرخشی سر گیجه آور که 
   
    آن انسان هوشمند را مبهوت خود کرده است 
   
     در آن لحظه آن مرد خسته نبود اما... 
                                               
                                                   محمود دولت آبادی

کلمه کلمات ظرف های بسیار کوچکی هستند
برای بیان آن وجد یا مهابتی که در ذهن ودر روح در گذر
دارند کلمه و زبان کمترین امکانی هستند که آدمیزاد برای
 بیان بی نهایت خود در اختیار دارد .
                                            محمود دولت آبادی