متاسفانه امروزه ما آدم ها به سلامت روح و روانمان اهمیت نمی دهیم برای تمامی بخش های وجودیمان اهمیت قائلیم ولی بخش روان و ذهن ما سرکش و بدون هیچ تربیت و آموزشی بهمراه ما رشد می کند . زمانی بشر برای کنترل ذهن و احساسات و تمایلات درون خود ادیان مختلفی را پدید آورد(منظورم ادیان الهی نیست ). برای مثال در کشور هند ٬ در مناطق مختلف ٬ افراد فقیر و ثروتمند در کنار یکدیگر زندگی می کردند و برای اینکه افراد فقیر به لحاظ روانی آرامش پیدا کنند و احساسات سرکش درونشان موجب نشود که به خانه افراد ثروتمند حمله کنند و یا از آن دزدی کنند ٬ در یکی از مفاهیم دینی آنها ٬ آمده که آنها چندین بار در این دنیا زندگی می کنند و هر بار زندگی در جسم یک آدمی در می آیند ٬اگر امروز که فقیر هستند ٬ انسان های شرافتمند باشند ٬ در زندگی مجدد احتمالا در شکل و صورت انسان ثروتمندی در می آیند.
بعد از رنسانس ٬ کم کم دین و ادیان از بخشی از زندگی انسان ٬و به طور کل از علم خارج شد ٬ و سرعت خارج شدن بعد انقلاب صنعتی شتاب بیشتری به خود گرفت ٬ عرصه های زندگی بشر بشدت افزایش یافت بود و دین با رشد اندک خود قادر به پاسخ گویی به این همه نیاز های بشر (صرفا روانی) در زندگی نبود . اما تمامی انسانها نیاز مند به یک راهنما و توجیه کننده در زندگی خود هستند ٬ که اگر آن نباشد و انسان نتواند حوادث ناگوار زندگی ٬ شکست ها ٬داشتن ها و نداشتن ها٬ حتی موفقیت ها با چیزی توجیه کند٬ به لحاظ روانی مشکل پیدا کرده و به انسانی عصبی تبدیل می شود . در جامع امروز ما هم چنین حادثه رخ داده است ٬قشر جوان جامعه ــ به دلیل رفتار غلط عالمان دینی و دروغ گویی های مکرر و عرضه مفاهیم قلابی که هر عقل سلیمی آن را می فهمد ــ با این تصور که دین یک عنصر دست و پا گیر است و جلوی یشرفت انسان و حرکت رو به جلوی او را می گیرد و در عین حال با دیدن پیشرفت غرب که تمامی شواهد حاکی نشان دهنده آن است که ترک دین و مذهب چنین پیشرفتی برای آنان به ارمغان آورده است ٬دین را از زندگی خود به کنار گذاشتند .
اینها را گفتم که بدانید که همان طور که برای کلیه عرصه های زندگی برنامه می ریزید و حساب و کتاب دقیقی دارید برای این بخش از زندگی هم باید برنامه داشته باشید. انسان نیازمند آن است که به لحاظ روحی و روانی خود را پرورش دهد ٬حال که این وظیفه که به درست یا به غلط از روی دوش دین برداشتی٬ نباید صورت مسئله ای به این مهمی را فراموش کنی وگرنه در اوج ثروت و شهرت و پیشرفت تنها انسانی در حالت خوب روانپریش هستی و یا در حالت بد آن انسان متوهش.
تمامی این صحبت ها از حادثه دیروز روی دلم ماند ٬ نمی دانم در خبرها آمد یا نه ٬ از چند طبقه آخر ساختمان پایتخت دیروز عصر دود زیادی خارج می شد ٬ در کنار خیابان ایستاده بودم و نگاه می کردم که یک چند نفری رو دیدم که خیلی خوشحال و خندان به هم اشاره می کردند که آنجا مغازه فلانی است و دارد می سوزد ٬ حالم یکهو دگرگون شد٬ انگار چیزی در دلم فرو ریخت ٬ مگر می شود آدمی بتواند از چنین حادثه بدی که برای کس دیگری رخ داده راضی باشد ٬...... اما واقعیت داشت در جامعه ما از این آدم ها به وفور یافت می شود ٬که تنها بدی و نفرت در دل دارند و حتی قطره محیبت و انسانیت در وجودشان یافت نمی شود ٬ و انسان هایی که از بیماری روح و روانشان بی اطلاع هستند ٬ و ادامه این راه و روش زندگی معلوم نیست به کجا ختم شود ٬ باید بدانیم که این حادثه راه یک شب و چند روز نیست عمری طول می کشد که انسان به چنین جایی برسد ٬ پس از امروز به فکر آن باشیم که فردا دیر است !
۴ ساعت پیاده روی در جاده ابوظبی - دبی
خوب دیگه بعضی ها اینطوری عقده هاشونرا خالی می کنند
بدبختی من و تو چیز دیگری است. بدبختی ما این است که همگی در همه امور خودمان را متخصص می دانیم مخصوصا در امر دین و نشان دادن راه و چاه به دیگران. مثلا عجیب است که هیچکس یک پزشک را به خاطر این که سالها درس خوانده است و زحمت کشیده است تا به فلان درجه علمی رسیده است را مسخره نمی کند و جرئت نمی کند روبرویش اظهار نظر کند اما به مسئله دین و روان آدم که می رسد هر کور و کچلی اظهار نظر می فرماید و جالب این است که انهایی را هم که سالها مثلا در مراکز دینی درس خوانده اند به باد انتقاد می گیرد. حالا سواد این حرف ها را از کجایش دراورده الله اعلم!! بدبختی ما این است ... این!
من آخر سر نفهمیدم لپ مطلب شما چیه ؟ اگه می خواستی بگی من کور و کچلم یا زیادی حرف می زنم من خودمم قبول دارم دفعه بعد برای نوشتن این جور حرفا دست مبارک رو خسته نکن من ننوشته قبول دارم ..... راضی شدی